Grupa husowian przed Domem Ludowym w Husowie. Rok ok 1936.  Od prawej w pierwszym rzędzie Stanisław Rak, Bronisław Boratyn (późniejszy organista w Parafii Urzejowice) W drugim rzędzie od lewej mój wujek, Paweł Cieszyński, stojący za nim to Stanisław Wrona, trzeci od prawej w ostatnim rzędzie Henryk Ferenc ( fundator krzyża ks. Bąka) piąty Stanisław Magoń, w latach późniejszych kierownik biblioteki w Husowie.

Dom Ludowy którego fragment widzimy na powyższym zdjęciu, zbudowany został z materiału uzyskanego z rozbiórki drewnianego kościółka utrwalonego na rycinie przez Gabriela Leńczyka. Był to obszerny parterowy budynek z wysokim stromym dachem krytym dachówką. Budynek ten był świadkiem ożywionego życia kulturalnego i społecznego lat przedwojennych i powojennych. Odbywały się w nim przedstawienia, zabawy taneczne, zebrania organizacji młodzieżowej „Wici” czy „Stronnictwa Ludowego” a także zebrania wiejskie.

W budynku znajdowała się duża sala z wejściem od strony drogi. Natomiast w drugiej, znacznie mniejszej jego części mieścił się urząd pocztowy z oddzielnym wejściem od strony placu po starym drewnianym kościele. Listonoszem, jedynym wówczas na cały Husów, był pan Andrzej Bembenik, bliski sąsiad Stanisława Magonia, człowiek powszechnie szanowany. Budynek Domu Ludowego rozebrany został w dwóch etapach. Pierwszy w około 1950 roku, by ustąpić miejsca nowemu budynkowi Domu Społecznego który do dzisiaj służy husowianom. Niekiedy wracając z lekcji szkolnych obserwowałem budowę tej części budynku ze schodkami w którym kiedyś znajdowała sie Poczta. Budowę wykonywał Walerian Hawro z swoją brygadą.

Natomiast drugą połowę starego Domu Ludowego rozebrano kilka lat później, ok. roku 1956. Drewno z rozbiórki tej części budynku zakupił Wacław Hawro, brat Józefa i Kazimierza, autora książki ”Husowskie Śpiewanie” Wacław z uzyskanego z rozbiórki materiału zbudował dla siebie dom na Gorze Husowa.

 Wacław przyjaznił się z miomi rodzicami, wykonywał też dla nas pewne prace polowe konnym zaprzęgiem. W latach późniejszych po śmierci swojej małżonki poślubił moją siostrę Emilię  zostając moim szwagrem.