Dodam nieco osobistych wspomnień związanych z Dworkiem Oborskixh z tamtych lat.

Wczesne powojenne lata to okres politycznego nacisku na kolektywizację wsi, czyli tworzenia Gospodarstw Rolnych, w których dochód (jeśli taki był) dzielono na udziałowców. Na bazie dóbr Oborskich powstała Spółdzielnia Produkcyjna, odpowiednik PGR. Jej założycielem i jednocześnie prezesem, był bliski nasz sąsiad, Piotr Ślęk. Kim był ów człowiek ?
Najprościej mówiąc, był człowiekiem dość prymitywnym, ale posłusznym ówczesnej Władzy Ludowej. Zapewne umiał pisać i czytać, a to wystarczyło aby partyjny aparat wykorzystał go do własnych politycznych celów. Natomiast dla Ślęka była to okazja do wybicia się na kogoś ważnego.

To początkowo mu się udało. Stworzył jakby zalążek owej Spółdzielni Produkcyjnej. Działał w zasadzie w pojedynkę, bez zbędnej administracji i swoich zastępców. Miał do pomocy paru robotników jednak husowianie byli przeciwni temu pomysłowi i systemowi gospodarowania. Przywiązanie do ojcowizny to cecha szczególna ludzi Podkarpacia. Któż chciał by oddać kawałek swojej ojcowizny, która zapewniała podstawy egzystencji, do wspólnego areału Spółdzielni Produkcyjnej.

Patrzono na to bardzo krytycznie i niechętnie. Jednak przychylność Władzy Ludowej znaczyła dla Ślęka wiele. Zapewne otrzymał dotacje, kredyty, na rozwój spółdzielni, gdyż sam był człowiekiem nie zamożnym i bez finansowej pomocy nie był w stanie niczego zdziałać. Nie wniósł też swej ziemi do owej spółdzielni gdyż sam nie wiele posiadał. By powiększyć areał Spółdzielni, Ślęk wpadł na pewien pomysł.

Pewnego dnia wracałem do domu z Księżego lasu idąc w pobliżu dzierżawionego przez ojca od ks. Juliana Bąka pola leżącego w sąsiedztwie Księżej Figury. Już z daleka zauważyłem że Ślęk parą koni orze naszą dzierżawę. Byłem tym zaskoczony, gdyż ojciec nigdy nie prosił Ślęka o jakąkolwiek pomoc sąsiedzką. Okazało się że Ślęk mając poparcie władzy, chciał zawłaszczyć ten kawałek pola należący prawnie do Parafii Husów, na rzecz Spółdzielni. Na drugi dzień na naszym polu Ślęk zasiał pszenicę. Ojciec zastanawiał się jak w tej sytuacji postąpić

Było to ewidentne łamanie prawa, ale w tamtym czasie z egzekwowaniem prawa było różnie. Radził się sąsiadów jak ma postąpić. W końcu zdecydował że na zasianym przez Ślęka polu posadzi kartofle. Tak też zrobił. Prezes Ślęk nie odpuścił jednak swego. Skierował sprawę do sadu, żądając odszkodowania za zniszczenie zasiewu. Sąd jednak sprawę oddalił. Problem był tego typu iż zasiana pszenica wyrastała w kartoflach i trzeba ją było usuwać.