Husów tamtych lat był wioską ekologicznie czystą z pachnącym świerzym powietrzem, niemal w 100% zagospodarowanym terenem i czystą w rzeczce Husówce wodą w której pływało wiele małych rybek (do 10 cm dl.) Wprawdzie do wędkowania nie nadawały się, były zbyt małe, ale przyjemnie było popatrzeć gdy spokojnie pływały sobie w zakolach płynącej przez Husów rzeczki Husówki. O czystości wody świadczyły też licznie zamieszkujące ją raki. Było ich wiele. W słoneczne dni wygrzewały się w słońcu pojedyncze sztuki w płyciźnie rzeczki

Łowienie raków nie było w Husowie zajęciem popularnym, niemniej nasz bliski sąsiad, kolega mojego starszego brata, Emil Lichota wyspecjalizował się w tym i w wolnych chwilach w podwiniętych spodniach szedł korytem rzeczki i łowił co większe dorodne stuki.Nasze przydomowe ogrody graniczyły bezpośrednio z płynącą przez Husów rzeczką więc kontakt z jej nurtami był codzienny. Podziwiałem odwagę Emila gdy wkładał rękę do wody gdzieś między korzeniami drzew i wyciągał raka z jego rzecznej kryjówki.

Niekiedy bywało iż rak złapał go za palec swoimi szczypcami, ale Emil nie darował takiej okazji i wyciągał raka wiszącego na jego palcu. Raki były prawdziwym rarytasem dla uciekinierów z Warszawy, którzy znaleźli schronienie u husowian gdy upadek Powstania Warszawskiego był bliski. Wyżywienie członków rodziny a także gości opierało się głównie na produktach z własnego gospodarstwa, jednak raki nie były uznawane za stworzenie jadalne przez mieszkańców Husowa, toteż pozostawały do wyłącznej dyspozycji gości z Warszawy którzy z apetytem się nimi zajadali. Dla nich byl to wyjątkowy rarytas
 

W miarę postępu, urbanizacji Husowa, pogarszała się czystość i jakość wody w rzeczce. Jednym z pierwszych sprawców tego zjawiska, była husowska mleczarnia z źle działającą od samego początku oczyszczalnią ścieków. W rzece pojawiły się zielone glony a woda nigdy nie powróciła już do swojej pierwotnej czystości. Z tej przyczyny rybki i raki wyginęły bezpowrotnie.

 

 ,