Ksiądz Julian Bąk, były proboszcz husowskiej parafii ( 1902 ~ 1961 )

Ksiądz Julian Bąk, długoletni proboszcz husowskiej parafii, a jednocześnie działacz społecznym któremu Husów wiele zawdzięcza. Ks. Julianowi jestem wdzięczny za przygotowanie mnie do pierwszej Spowiedzi oraz Komunii Świętej, za lekcje religij, za jego nauki, kazania, dobry przykład kapłana. To on kształtował moją osobowość przez lata szkoły podstawowej i dalej do mojego wyjazdu z Husowa już jako dorosłego młodzieńca. Był cenionym kapłanem, szanowanym przez parafian. W nieprzychylnych kościołowi czasach był członkiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Przytoczę przemówienie ksiedza Juliana Bąka  które zachowałem, związane z akcją zbierania podpisów pod Wiedeńskim Apelem Światowej Rady Pokoju.( Wycinek z gazety Życie  Łańcuckie) 1954r.

„W związku z rozpoczętą kampanią zbierania podpisów pod Wiedeńskim Apelem Światowej Rady Pokoju, dziś zamieszczamy  wypowiedz znanego działacza ruchu Obrońców Pokoju ks. Juliana Bąka proboszcza w Husowie, członka Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie.”

"Znany nam jest powszechnie fakt, że na ziemi wszystko podlega bezustannym zmianom, a co żywe i rozumne, coraz wyższym formom życia, bytowania i doskonalenia się. Toteż ludzkość na dzisiejszym etapie swego dziejowego rozwoju, zdolna już jest do jedności, solidarności, decyzji zbiorowej i skutecznego rozwiązywania najistotniejszych problemów swojego życia i jego ziemskich losów.. Jesteśmy świadkami, jak prawie cała już ludzkość na globie, bez względu na swoje położenie geograficzne, rasy, języki, granice, narodowość, ustroje i światopoglądy religijno- wyznaniowe, wspólnym wysiłkiem i zdecydowaną postawą wpływa na swoje rządy, aby napięcia międzynarodowe raz na zawsze  rozładowano , nie  drogą  bezsensownych  wojen, zła  i  masowych ofiar ludzkich, lecz drogą konferencji międzynarodowych, wzajemnych rozumnych ustępstw, w imię najwyższego dobra człowieka na ziemi, jego bezcennego życia i wszechstronnego rozwoju w powszechnym pokoju na świecie
 

Przemówienie ks. Juliana pisane jest w stylu ówczesnego politycznego języka, bo inaczej być nie mogło ze zrozumiałych względów. Członek Wojewódzkiej Rady Narodowej musiał z konieczności posługiwać się językiem jaki obowiązywał w tamtych latach. Doskonale sprawdził się sprawując funkcję  proboszcza husowskiej parafii. Nie miał do pomocy katechety czy wikarego. Sam uczył religij we wszystkich klasach podstawówki, przygotowywał trzecie klasy do Pierwszej Komunii, w każdą niedzielę odprawiał trzy msze św. a po południu nieszpory czy gorzkie żale z Drogą Krzyżową. Chrzcił i udzielał ślubów, odprawiał majowe  i pazdziernikowe nabożeństwa, słuchał spowiedzi

Czego nie robił ? Nigdy nie chodził po kolędzie. Gdy po nagłej śmierci ks. Juliana w 1961 roku przyjechałem do rodziców na święta Bożego Narodzenia, pierwszy raz spotkałem się z przypadkiem kolędy. Wcześniej nie było w Husowie tego zwyczaju. Ks. Julian nigdy też nie prosił z ambony o większe składki na tacę, mimo ogromu pracy jaką wykonał w parafii. Dwukrotny remont kościoła, jego elektryfikacja, odnowienie wnętrza kościoła, wykonanie nowej posadzki, zakup dzwonów, budowa nowej stalowej dzwonnicy, remont plebanii i wiele innych prac. Miał też godny polecenia dzisiejszym proboszczom zwyczaj przedkładania na koniec roku stanu dochodów i wydatków parafii. Dziś księża proboszczowie te sprawy dyskretnie pomijają.

 Ks. Julian Bąk, za nim kierownik szkoły Ignacy Błaszkiewicz z grupą dzieci komunijnych Rok ok 1939

 Ks. Julian (po środku) zapraszany bywał na przyjęcia ślubne. Tu na przyjęciu ślubnym córki sołtysa, Jana Lichoty. Rok ok. 1956

Wysiłek ks. Juliana nie ograniczał się tylko dla parafii. Działał także na rzecz  husowskiej społeczności, Gdyż potrzeby mieszkańców Husowa nie były mu obojętne. Staraniem ks. Juliana powstał w Husowie dom społeczny, husowska, mleczarnia, wybudowano asfaltową drogę z Husowa do Łańcuta. Wcześniej droga ta przypominała drogę polną, jesienią i zimą pełną błotnistych kałuż, gdyż nie była utwardzona. Członkostwo ks. Juliana w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Rzeszowie to zdarzenie niezwykłe, aby kapłan zajmował tak ważną funkcję społeczną. Był to przecież okres systemowego zwalczania kościoła. Jednak zamysł ówczesnych władz komunistycznych był tak pomyślany aby stworzyć wrażenie pełnej swobody kościoła w Polsce i demokratycznego porządku. Był to dla władzy mocny argument że kościół katolicki cieszy się pełną swobodą. Były to jednak tylko pozory. W rzeczywistości kościół był prześladowany Żołnierz zawodowy, milicjant, urzędnik państwowy, nie mógł chodzić do kościoła, brać ślubu kościelnego, czy ochrzcić dziecka. Osoby te czyniły to po kryjomu, najczęściej w oddalonych parafiach dla zatarcia śladu i uniknięcia donosów.

Ks. Julian Bąk, to przykład kapłana który nie zasklepiał się li tylko w murach kościoła czy plebanii. Służył swojej parafii, jej mieszkańcom w każdy możliwy sposób i żył problemami tych, do których był posłany. O księdzu Julianie można dziś powiedzieć, że miał godne życie oraz godną śmierć. Zmarł nagle, po odprawieniu Mszy Świętej przy bocznym ołtarzu,w dniu 18. listopada 1961 roku, wracając z kielichem do zakrystii kościoła.Jego nagła śmierć pogrążyła w głębokim smutku wszystkich husowian, Służyłem wówczas w wojsku w Warszawie, gdy otrzymałem od siostry przygnębiającą wiadomość o nagłej śmierci naszego ks. Proboszcza. Byłem tym zszokowany. W deszczowy listopadowy dzień żegnano księdza takimi słowami: "Niebo płacze deszczem gdy husowianie żegnają swojego księdza proboszcza. Płakało nie tylko niebo. Za swoim kapłanem, dobrym pasterzem płakali wszyscy obecni przy jego  pożegnaniu.

 

 

 Św. pamięci ks. Julian Bąk

W drodze na miejsce wiecznego spoczynku . 1961 rok

Cmentarz w Husowie. Z bratem Jankiem przy mogile ks. Juliana
 

  Siostra i brat przy mogile ks. Juliana