Pamiątkowe zdjęcie rodziny Błaszkiewiczów. Od lewej syn Tadeusz ( w późniejszych latach biskup pomocniczy Diecezji Przemyskiej, dalej rodzice, pani Wanda, pan Ignacy i siostra.
Budowa nowej szkoły w Husowie. Drugi z lewej ( z dokumentacją w ręku) pan Blaszkiewicz i grupa husowian pomagających przy budowie nowej, już siedmioklasowej szkoły
Kiedy w latach szkolnych poznałem pana Błaszkiewicza byłem pod wrażeniem jego osobowości patriotycznej postawy, chęci służenia środowisku do którego go posłano. Na stanowisku kierownika szkoły przepracował 36 lat. Związany był ze społecznością wiejską i całe życie jej służył. Dzięki jego inicjatywie i staraniom wybudowano w Husowie, w latach 1937-1948, dużą piętrową szkołę o 12 salach.Obiekt ten służy husowskiej młodzieży do dzisiaj.
Pan Błaszkiewicz prowadził dokształcanie młodzieży w dziedzinie uprawy roli, sadownictwa, sadzenia drzew morwowych. Wraz z ks, Julianem Bąkiem i innymi nauczycielami w okresie zimowym prowadził w szkole zajęcia dla pozaszkolnej młodzieży o różnorakiej tematyce społecznej w których uczestniczyłem. Były one wzorowane na działalności Uniwersytetu Ludowego w Gaci Przeworskiej.
W czasie niemieckiej okupacji Ignacy Błaszkiewicz narażając siebie na ogromne niebezpieczeństwo podjął obowiązki pełnomocnika Związku Tajnego Nauczania w Łańcucie, organizując tajne nauczanie w Husowie.
Jedną z pasji pana Błaszkiewicza było gromadzenie znalezisk archeologicznych z trenu Husowa i jego okolic. Tą pasją potrafił zarazić nie tylko husowską młodzież ale i starszych. Dzięki temu zgromadził liczne i cenne eksponaty archeologiczne. Zorganizował w szkole ekspozycję miejscowych znalezisk archeologicznych. Swoją pasją wzbudził zainteresowanie placówek naukowych, z którymi nawiązał stałe i liczne kontakty. W późniejszym czasie zbiory zgromadzone w szkole przekazał do Muzeum Archeologicznego w Krakowie, do Oddziału PAN w Krakowie i Muzeum w Rzeszowie.
Na zdjęciu trzeci od lewej p. Błaszkiewicz zaproszony na ślub husowskiej młodej pary. Stoi przed nim moja sześcioletnia wówczas siostra Emilia a siedzący przed nią chłopiec to mój brat Janek lat 8. Pierwszy z lewej to mój ojciec Stanisław a zanim moja matka trzymająca na ręku mojego rocznego brata Bronisława
Anegdoty o panu Błaszkiewiczu
O wybitnych postaciach krążą niekiedy różne anegdoty a ponieważ pan Błaszkiewicz był ważną postacią w husowskim środowisku, również i o nim krążyły różne opowiadania, prawdziwe lub nie. Było ich kilka, ale zapamiętałem tylko dwie z nich. Otóż pewnego razu ktoś z husowian przyniósł panu Ignacemu żywego królika na mięso. Więc pan Ignacy pyta swojej małżonki Wandy, Dusiu.... ( tak zdrobniale zawsze do niej się zwracał ) czy mięso ma być bite czy strzelane. Pani Wanda odpowiedziała że strzelane. Więc pan Ignacy przywiązał królika sznurkiem do drzewa załadował nabój do dubeltówki (był myśliwym) i strzelił. Pech chciał że źle wymierzył i kula przecięła sznurek którym przywiązany był królik. Z płoszony królik zdrów i cały umknął z życiem a pan Ignacy tylko sobie zaklął ....i masz cholera strzelane mięso. To że pan Błaszkiewicz był myśliwym, wiem na pewno, ale jak było z królikiem 
Być może tak jak w anegdocie.
Inna anegdota : Załatwiając jakieś sprawy w Łańcucie pan Ignacy wszedł do restauracji na obiad. Kelner przyniósł mu pierwsze danie, zupę. Pan Ignacy skosztował, poprosił kelnera zwracając mu uwagę że zupa jest bez smaku. Że powinny w niej być przyprawy. Więc usłużny kelner za moment przyniósł z kuchni posiekaną natkę pietruszki i dodał do zupy. Jednak i ten dodatek nie przypadł do smaku panu Ignacemu. Po skosztował zupy poirytowany mówi do kelnera : Zabieraj mi to, ja za trawę nie będę płacił. Takie i inne anegdoty krążyły po Husowie w czasach Pana Błaszkiewicza.
