W tle stara dębowa dzwonnnica, niestety bez dzwonów

Parafia bez dzwonów nie mogła wypełniać zwyczajowych funkcji.Trzeba było wybudować w miejsce starej dzwonnicy, nową, solidną, o stalowej konstrukcji. Mimo trudnych powojennych czasów ks. Julian postarał się o odpowiednie materiały, stal, cement i zlecił wykonanie nowej dzwonnicy.  Tego zadania podjął sie człowiek "złota rączka" Wacław Wrona, syn Wojciecha a brat Jana Wrony, mieszkającego wówczas tuż obok pomnika grunwaldzkiego. Wacław był człowiekiem technicznie uzdolnionym, prowadził wlasny warsztat ślusarski.  Ks. Julian znał jego umiejętności i zlecał mu różne prace związane z kościołem. Na zamówienie księdza Juliana Bąka wykonał do kościoła pancerne tabernakulum, które skutecznie zabezpieczało naczynia liturgiczne przed kradzieżą.

Był zwyczaj bicia w dzwony gdy kondukt pogrzebowy z ciałem zmarłego zbliżał się do kościoła. Ówczesny husowski kościelny, Szczepan Bembenik, na pół godziny przed każdą Mszą św. przypominał biciem dzwonów że czas wychodzić z domu, tym którzy chcą w Mszy uczestniczyć. Bicie dzwonów przypominało także o wieczornej modlitwie na Anioł Pański o godzinie osiemnastej. Innym umownie przyjętym zwyczajem było jednostronne bicie dzwonu w czasie pożaru. ( Serce dzwinu uderzało wówczas tylko w jedną stronę dzwonu a nie dwie ) Był to sygnał dla strażaków że w wiosce powstał pożar. Takie wówczas były możliwości sygnalizacji alarmowej dla straży pożarnej.