Wujka Franciszka znam tylko z opowiadania mojej matki. Po wielu latach trudno szukać jego mogiły na husowskim cmentarzu. Drewniany krzyż na jego mogile zniszczył żąb czasu. Wojenne zmagania wojny światowej zaprowadziły wujka Franciszka na inny kontynent, do Afryki gdzie zaraził się malarią. Nie nadawał sie więc do walki i pełnienia żołnierskich obowiązków. Z nędznym zdrowiem i mało znaną u nas chorobą wrócił do Polski, do Husowa. Mieszkał w małej chałupie, naprzeciw sklepu na Górnicy w którym swego czasu pracował Stanisław Kisała. Zmarł w Husowie 20.04. 1944 roku. Pozostałych wujków znałem osobiście, wujka Franciszka niestety nie. To zbyt odlegle lata

Wujek Kajetan urodził się 1896 roku. Młodość spędził z rodzicami na ich kilkumorgowym gospodarstwie, jakich wiele było w ówczesnym Husowie. Kolejny etap życia to służba wojskowa w zaborze austriackim. Po jej odbyciu powrócił do Husowa. Aby zarobić na własne utrzymanie, zajął się wytwarzaniem dachówek cementowych. Jego dachówczarnia znajdowała się tuż przy gościńcu, na niewielkim skrawku terenu, na leżącym do gminy, na przeciwko krzyża ks.Juliana Bąka.

Ta na pozór przyszłościowa dzialalność okazała się nie rentowna gdyż w Husowie brak jest odpowiedniego piasku. Ten który jest dostępny, czyli piasek skalny, do wytwarzania dachówek nie jest odpowiedni. Do tej produkcji może być użyty piasek rzeczny, wypłukany i czysty. Ten można było przywieźć z okolic Łańcuta z Wisłoka a to znacznie zwiększało koszty.

W późniejszym czasie założył rodzinę, doczekał się syna. Mieszkał na dole Husowa pod lasem, po lewej stronie głównej drogi prowadzącej w kierunku Rzek.W latach pięćdziesiątych wyjechał z rodziną i osiedlił się w wiosce Aksmanice w okolicach Przemyśla. Tam też zmarł w latach sześćdziesiątych. Był człowiekiem spokojnym o miłym usposobieniu. W czasie gdy mieszkał w Husowie, odwiedzał nas. Wiele opowiadał o warunkach służby w austriackim wojsku gdzie służył w kawalerii.
 

 

 

 Wujek Kajetan w wojsku

 

Wujek Jan, ur. 14. 05. 1901 roku był jednym z tych, którzy w tamtych niełatwych czasach poszukiwali swojego lepszego miejsca do życia, by zabezpieczyć utrzymanie swoje i swojej rodziny. Był jednym z wielu husowskich tułaczy okresu przed i powojennego W latach trzydziestych wyjechał z Husowa na Kresy Wschodnie. Pod koniec wojny (1944) wrócił i osiedlił się w Tarnawce gdzie po wyjeździe prawosławnego popa zajął po nim pustą plebanię. W niej zamieszkał z rodziną w obszernym drewnianym wówczas budynku stojacym powyżej nie dokończowej wówczas cerkwi (dziś po adaptacji, kościoła)

Razem z rodzicami odwiedzaliśmy tam wujka wielokrotnie. Pamiętam duży pokój gdzie bawiliśmy sie z córkami wujka. Wracając do domu matka zapytała mnie jak mi się podobało u wujka Jana. Odpowiedziałem że: "Chciał bym mieć taka Tarnawkę" Zapewne miałem na myśli samą plebanię gdzie się świetnie bawiliśmy a nie Tarnawkę.Ten drobny epizod przypominała mi niekiedy moja matka.

Gdy już po wojnie pojawiła się szansa wyjazdu na Ziemie Odzyskane wujek Jan skorzystał z tej szansy  osiedlając się w Miechowicach Oławskich. Jego decyzja okazała się trafna. Spełniły się marzenia jego życia. Czuł się gospodarzem w pełni tego słowa znaczeniu.

Zajął kilkunaście hektarów dobrej żyznej i równinnej ziemi, duży murowanym domu co w porównaniu do husowskich czy tarnawskich warunków było bardzo korzystne. Nie był tam sam. W Miechowicach zamieszkało wielu Husowian i podobnie jak wujek, dobrze sobie radzili. Wujek Jan miał dwie córki Annę i Stefanię które puźniej tam założyły swoje rodziny, wychodząc za mąż także za husowian.
 

 Małżonka wujka Jana , Maria ( z domu Kłósek) z córką Hanią w Miechowicach Oławskich

 

Wujek Zygmunt,urodził się . 24. 07.1903 r. Miał w życiu więcej szczęścia jak jego starsi bracia.Los okazał się dla niego bardziej życzliwy. Ominęła go żołnierska niedola, tułaczka i złe losy wojny. Swoje rodzinne gniazdko uwił w Husowie i do końca w nim pozostał. Mieszkał opodal szkoły, po drugiej stronie drogi i rzeczki, nieco w kierunku na dół. Prowadził zakład kowalski i przez długie lata służył swoimi umiejętnościami mieszkańcom Husowa. Trójka dzieci, Genowefa, Helena i Stanisław. Njstarsza córka Gienia już nie żyje. Helena mieszka w Przemyślu a Stanisław pozostał w rodzinnym domu. Gdy mieszkałem w Husowie, mieliśmy z sobą kontakt natomiast później był on tylko okazjonalny w czasie mojego przyjazdu na urlop do Husowa.